Tennisprof Marco Trungelliti ontmaskerde de gokmaffia – waarna zijn leven een hel werd

Hoog boven de Roy Emerson Arena in Gstaad prijkt een spoorbrug. Het is een onopvallend, functioneel monument, waarboven elk half uur de rijtuigen van de Panorama Express, dé internationale toeristische trekpleister in Belle Époque-stijl, ratelen.

Het is laat op zaterdagmiddag en Marco Trungelliti wijst naar deze voetgangersbrug en begint te praten. Hij associeert herinneringen met dit functionele gebouw. In 2019 verloor hij in twee sets van Gian Marco Moroni tijdens de kwalificatie voor het ATP-toernooi van Gstaad; het was een van de slechtste wedstrijden uit zijn carrière. "Ik liep naar deze brug en dacht een uur lang na over mijn leven", zegt Trungelliti. Hij blikt terug op zijn pensioen, op slechts 29-jarige leeftijd.

En dan bedenkt hij dat het misschien beter zou zijn als hij gewoon van de wereld verdween. "Erover nadenken betekent niet dat je dat ook echt van plan bent. Maar ik voelde me echt niet goed; mijn geestelijke gesteldheid was verschrikkelijk. Ik heb er nooit publiekelijk over gesproken, omdat suïcidale gedachten een taboeonderwerp waren. Voor mijn generatie tenminste. Maar gelukkig verandert dat langzaam," zegt hij.

Trungelliti is 35 en staat momenteel op nummer 149 in de tenniswereld. Een Argentijn met een zachtaardige gelaatstrekken en golvend haar, die wel wat weg heeft van een jongere versie van de Italiaanse rockmuzikant Jovanotti.

Hij heeft turbulente jaren achter de rug en kampte lange tijd met depressies. Het is moeilijk te zeggen wanneer die precies begonnen zijn. Maar de aanleiding is duidelijk: in 2015 werd Trungelliti via Facebook in Argentinië tot wel $100.000 aangeboden om opzettelijk een wedstrijd te verliezen. Hij weigerde, meldde het incident en werd de stergetuige in een showproces dat resulteerde in lange schorsingen voor verschillende spelers, waaronder de inmiddels terugkerende gravelspecialisten Federico Coria en Nicolás Kicker.

Maar de klokkenluider wordt niet met dankbaarheid, maar met ongefilterde vijandigheid ontvangen. Hij wordt een "rat", een "verklikker" en een verrader genoemd. De Tennis Integrity Unit, die verantwoordelijk is voor het onderzoek, achtte het niet nodig de kroongetuige te anonimiseren.

Er brak een donkere periode aan voor Trungelliti: tegenstanders weigerden hem de hand te schudden. Trainers van de tegenstander groetten hem niet meer. Hij werd bedreigd, voelde zich thuis niet meer veilig en keerde zelden terug naar Argentinië. "Gelukkig woonde ik destijds in Barcelona, anders had het heel slecht kunnen aflopen", zegt Trungelliti.

Iedereen die denkt: "Trungelliti en Barcelona, daar zat iets achter", heeft gelijk: in 2018 werd hij uitgeschakeld in de kwalificatie voor Roland Garros, verliet het land en haalde als lucky loser alsnog het hoofdtoernooi. Zonder verdere omhaal reisden hij en zijn 88-jarige oma tien uur van Barcelona naar Parijs in een huurauto die ze oorspronkelijk hadden geboekt voor een korte vakantie. En toch wonnen ze zijn wedstrijd in de eerste ronde. Het was een zeldzaam sprankje hoop in de sombere jaren van verlammende mentale mist.

Maar de Spaanse metropool is te hectisch voor hem. Hij blijft zes maanden in Neuchâtel, maar het irriteert hem dat mensen om zes uur 's avonds eten en de straten om negen uur 's avonds leeg zijn. Daarna verhuist hij met zijn vrouw Nadir naar Andorra. Hij zegt dat de bergen een kalmerende, helende werking op hem hebben: "Op de tennisbaan voelde ik me ellendig, depressief en boos. Maar in de bergen was ik een volkomen normaal mens."

Hij overwoog met pensioen te gaan, vooral tijdens de coronapandemie. In april 2021 reisde hij naar Oeiras, Portugal, voor een toernooi op het tweede niveau van de Challenger-competitie. Zijn coach liep COVID-19 op en kort daarna vertoonde Trungelliti ook symptomen. Een arts schreef een hotelquarantaine van tien dagen voor, en toen hij na tien dagen positief testte, moest hij twee keer zo lang blijven.

Het is alsof iemand plotseling op de stopknop van zijn leven heeft gedrukt. De afleidingen van het profbestaan verdwijnen plotseling: het reizen, de training, de wedstrijden. Trungelliti heeft alle tijd om na te denken. Hij zegt: "Ik voelde me een slachtoffer. De Tennis Integrity Unit had me tijdens de rechtszaak misbruikt en bood geen enkele steun. Maar in Oeiras heb ik diep in mezelf gekeken en besloten de controle over mijn leven terug te krijgen. Ik had geen zin meer om me te verstoppen. Sindsdien voel ik me veel beter; ik heb veel haat en ballast van me af kunnen schudden. Ik ben kalmer geworden, evenwichtiger, bijna als een Zwitser. Ik voel mijn Zuid-Amerikaanse temperament vervagen."

Trungelliti is een reflectief persoon, iemand die zich bekommert om dingen en erover nadenkt. Lang voordat hij in Portugal strandde, zocht hij hulp bij een psycholoog. Zijn plotselinge dood was een zware klap voor hem. Trungelliti zegt: "Het was niet makkelijk voor mij om een vertrouwensband op te bouwen met een therapeut. Voor mijn generatie bestond depressie lange tijd niet echt. Het was gewoon een abstracte term."

Hij vindt een nieuwe psycholoog – en bereikt in de eenzaamheid van Oeiras zijn grote doorbraak. Sindsdien zijn er veel dingen in zijn leven ten goede veranderd. Hij is vader geworden en zijn uitbarstingen op de tennisbaan komen minder vaak voor. "Een paar maanden geleden heb ik weer een racket kapotgeslagen, voor het eerst in tijden", zegt Trungelliti.

Op sportief vlak is het vinden van innerlijke rust niet veel veranderd. Trungelliti vecht om in de top 100 te komen en een plek te bemachtigen in de reguliere ATP-toernooien. In 2024 lukte hem dat slechts vier keer; verder reist hij de wereld rond om deel te nemen aan Challenger-toernooien.

Hij heeft in zijn carrière $ 1,8 miljoen verdiend. Dat klinkt als een mooi bedrag, maar dat is exclusief de belastingen over het prijzengeld en de hoge kosten voor coaches, reizen en fysiotherapeuten.

Deze zaterdag in Gstaad versloeg Trungelliti Alexander Ritschard uit Zürich in de eerste kwalificatieronde, met gemak in twee sets. Dit leverde hem net geen 1500 Zwitserse frank op. Hij zegt: "Als ik morgen niet win, heb ik geld verloren door hier te spelen." Zijn bankrekening is leeg, zegt Trungelliti, en soms moet hij goochelen om zijn team te betalen.

Het is niet in de laatste plaats deze financiële realiteit voor spelers buiten de top 100 van de wereldranglijst die een broedplaats voor gokfraude creëert. Opzettelijk een wedstrijd van $25.000 verliezen levert snel geld op. Op de Challenger Tour moet je een toernooi winnen, wat betekent dat je vijf ronden overleeft. Om nog maar te zwijgen van de derde rondes van de ITF.

Hoe wijdverbreid is matchfixing tegenwoordig? "Het gebeurt constant op de Challenger Tour. Ik zie dezelfde mensen rondhangen als voorheen; er is niets veranderd," zegt Trungelliti, en er klinkt geen enkele twijfel in zijn stem. Dan voegt hij eraan toe: "De ATP verdient enorm aan de gokwereld. Wij spelers zouden hier meer aan moeten deelnemen; het is het minste wat we kunnen doen om te compenseren wat we allemaal doormaken. Voor alle haat die we ontvangen. Ik zou nu mijn telefoon kunnen pakken en ik zou waarschijnlijk tien Instagram-berichten hebben waarin ik, mijn vrouw of mijn zoon de dood wens. En dat na het winnen van een wedstrijd."

Doodsbedreigingen van gefrustreerde gokverslaafden zijn een dagelijkse kost geworden voor tennisprofessionals; het fenomeen is algemeen bekend en lijkt platforms als Instagram geen zorgen te baren. Misschien minder bekend in het collectieve geheugen is het feit dat zowel de ATP als de Internationale Tennisfederatie (ITF) miljoenencontracten hebben gesloten met het Zwitserse bedrijf Sportradar .

Wedstrijdgegevens gaan in realtime van de scheidsrechtersstoel via het beursgenoteerde bedrijf rechtstreeks naar de bookmakers, voor wie tennisweddenschappen een wereldwijde miljardenmarkt vormen. Je kunt op bijna alles wedden, zoals wie het volgende punt wint of wie de volgende break maakt. Dit geldt van Wimbledon tot het ITF-toernooi in Muttenz, waar het prijzengeld voor de winnaar iets minder dan 4.000 Zwitserse frank bedraagt. In veel gevallen bezitten de bookmakers ook de uitzendrechten – de wedstrijden zijn live te volgen op hun platforms.

Trungelliti is niet de enige speler die het beledigend vindt dat hij moet overwegen of hij het zich wel kan veroorloven om een eenpersoonskamer voor zichzelf en zijn coach in Gstaad te boeken. Denise Coates, CEO van de toonaangevende aanbieder van sportweddenschappen Bet365, kan zichzelf ondertussen een salaris van meer dan 100 miljoen Zwitserse frank betalen, mede dankzij de inkomsten uit data van de ATP.

Trungelliti zegt dat hij de afgelopen jaren geen aanbiedingen meer heeft ontvangen van de gokmaffia: "Dat is wat mij betreft het enige positieve aan dit verhaal." Hij zegt dat hij er absoluut geen spijt van heeft dat hij de avances heeft gemeld. Maar na wat hem is overkomen, begrijpt hij degenen die ervan afzagen.

Maar zelfs in 2025 is Trungelliti iemand die de dingen bij hun naam noemt, een strijder voor rechtvaardigheid. Hij zegt: "Spelers in mijn regio op de wereldranglijst kunnen het zich eigenlijk niet veroorloven om geblesseerd te raken. Dan heb je kosten van $10.000 per maand en nul inkomsten. Dus je lijdt eronder en speelt geblesseerd, wat op zijn beurt het product schaadt. Het hele systeem moet opnieuw worden bekeken; er zit meer dan genoeg geld in tennis. Het moet alleen van bovenaf worden herverdeeld. Maar topspelers zoals Roger Federer en Rafael Nadal hebben zich nooit druk gemaakt om hoe het met andere spelers ging."

Gstaad brengt Trungelliti dit jaar enige financiële verlichting: hij won ook zijn tweede kwalificatiewedstrijd en neemt het nu dinsdag in het hoofdtoernooi op tegen Francisco Comesaña. Zelfs outsiders zoals Trungelliti kunnen hier tegenwoordig veel bereiken – het toernooi is dun gezaaid na verschillende afmeldingen.

Misschien is dit Trungelliti's laatste optreden in Gstaad; hij wordt in januari 36. Misschien helpt de kracht van zijn geliefde bergen in het Alpenpanorama van het Saanenland hem een resultaat te bereiken dat de donkere herinneringen aan dat uur bij de spoorbrug over de Roy Emerson Arena verdrijft.