De EK-overwinning van de Duitse vrouwen tegen Frankrijk: een voetbalwedstrijd kan niet fascinerender zijn

Er was een tijd dat het Duitse nationale voetbalelftal als iets heel bijzonders werd beschouwd: het heette een "toernooiteam", en die benaming was exclusief. Want wanneer er een toernooi werd georganiseerd, kon je er vrij zeker van zijn dat de Duitsers het ver zouden schoppen, ongeacht de omstandigheden. "Toernooiteam": dat klonk ongemakkelijk, maar ook bedreigend.

Ondertussen heeft het Duitse nationale mannenelftal zich met succes van dit angstaanjagende label bevrijd. Het is negen jaar geleden dat ze voor het laatst in een halve finale van een WK of EK speelden, toen ze in een belangrijke wedstrijd tegen Frankrijk werden uitgeschakeld.

Sindsdien hebben ze een reeks middelmatige, soms zelfs erbarmelijke, resultaten neergezet. Twee keer bereikten ze zelfs de voorronde van het WK. Het toernooiteam is nu alleen nog maar in antiekwinkels te vinden.

Het conceptuele label "toernooiteam" is moeilijk te plakken op een vrouwenteam, ook al doen sommige tv-commentatoren op dit EK dat uit gewoonte. Maar na de kwartfinale tegen de favoriet Fransen zou je wel eens kunnen denken dat dit team, samengesteld door trainer Christian Wück, is afgegleden naar de rol die voorheen door de mannen werd gespeeld.

De kwalificatie voor de halve finale (tegen wereldkampioen Spanje) via strafschoppen was niet alleen spectaculair. Het leek na een kwartier spelen ronduit utopisch, aangezien Duitsland vanaf dat moment met tien man speelde. En daarvoor, tegen Zweden, was het Duitse team letterlijk uit elkaar gevallen door de overmacht (1-4).

Maar de manier waarop ze zich in Basel naar de kwartfinales vochten, was indrukwekkend. De overwinning was praktisch een offer in een wedstrijd vol bizarre wendingen, waardoor de uiteindelijke uitslag, na verlenging en een penaltyreeks, een feilloze karaktertest was. "Trots": dat was waarschijnlijk het woord dat spelers en coaches het vaakst gebruikten. En zeker niet onterecht.

De Duitsers moesten ruim twee uur spelen, inclusief een flinke blessuretijd, met een uitgedunde selectie nadat Kathrin Hendrich van het veld was gestuurd vanwege haar haar. Ze moesten ook nog eens gelijkmaken na een achterstand en vervolgens strafschoppen afdwingen. Dat was ongetwijfeld een geweldige prestatie. En misschien wel de beste reclame die het Duitse vrouwenvoetbal ooit heeft gehad.

Vroeger was er veel succes. Er werden titels achter elkaar gewonnen, op EK's, WK's en de Olympische Spelen. Maar vrouwen bereikten nooit de ultieme doorbraak voor hun sport: erkenning als een aparte discipline, een discipline waar niemand zelfs maar aan zou denken om die met mannenvoetbal te vergelijken.

Maar wedstrijden zoals die tegen de Fransen springen eruit. Alles wat groot voetbal kenmerkt, was hier aanwezig. De pure fascinatie van het spel kent geen grenzen tussen mannen en vrouwen. Het feit dat het een dramatische wedstrijd was, waarin de Duitsers de gelukkigste rol speelden, maakt de wedstrijd tot een klassieker in de Duitse voetbalgeschiedenis.

Uiteindelijk waren de kansen onbetaalbaar. Giulia Gwinn was geblesseerd in de eerste wedstrijd en Carlotta Wamser was afwezig, die van het veld werd gestuurd vanwege hands tegen Zweden. Maar de prestatie tegen Frankrijk werd gedreven door een absolute wil om niet te verliezen. Aanvoerster Janina Minge zei in een interview kort na het laatste fluitsignaal dat het na de rode kaart alleen nog maar volstond om de strafschoppenserie te ontlopen.

Met Ann-Katrin Berger hebben de Duitsers een specialist die briljant is in het stoppen van strafschoppen en ze zelf ook zelfverzekerd verzilvert. Berger bewees echter dat ze ook buiten de strafschoppenserie een geweldige keeper is met een belachelijke redding in de verlenging.

Trainer Christian Wück zei dat zijn team voorbereid was op het worstcasescenario. Toch is een strafschoppenserie onvoorspelbaar. Sjoeke Nüsken miste een penalty in de reguliere speeltijd. In de laatste zenuwinzinking liet ze zich overhalen om als zesde Duitse schutter op te treden – en schoot de bal in het net. Haar prestatie was typerend voor de DFB. Geen "toernooiteam" in de traditionele zin van het woord, maar een team dat groeit met zijn uitdagingen.